قشنگِ من
از قدیم شنیدیم که میگن «عشق آدم رو کور و کر میکنه». منظورشون هم که کاملا واضحه. تو وقتی عاشق یکی میشی، بدی ها و عیوبش رو نمیبینی و اون فرد رو خوب مطلق میدونی. من این جنبه از این جمله رو خیلی منفی میبینم. در واقع برای عشق دوران نوجوانی و دورانی که عقلت هنوز به قولی باد داره، صدق میکنه.
اما یه جنبه خیلی قشنگی داره این جمله که من تاحالا ندیدم کسی بهش اشاره کنه.
«عشق آدم رو کور میکنه»: خیلی آدمها هستن که روزانه توی خیابون یا تلویزیون یا شبکههای مجازی میبینیم که ممکنه از نظر معیارهای زیباییشناسی خیلی بالاتر از معشوقمون باشن اما... معشوقِ ما، یا حداقل در مورد خودم بخوام بگم، تو، زیباترین و جذابترین آدمی هستی که دیدم و به چشمم بقیه آدمها کاملا معمولی هستن. قشنگترین و مهربونترین چهرهای که یادآوریِ ترکیبِ صورتت با اون ریش و سیبیل مردونه، چشم و ابروی مشکیِ اصیل ایرانی، فرم زیبای لبها و بینی، یا حتی بدون ریش و سیبیل، در هرحالی که هستم لبخند روی لبهام میاره و این جمله کاملا درسته: عشق آدم رو کور میکنه. کور میکنه تا بقیه به چشمت نیان و فقط و فقط و فقط معشوقت به چشمت الهه زیبایی باشه.
«عشق آدم رو کر میکنه»: از نظر اساتید فن بیان و صدا، که کارشون تشخیص صدای خوب و مستعد گویندگی یا آواز هست، شاید صدای معشوقِما در رده های بالا قرار نگیره، اما... به گوشِ ما، یا نه در مورد خودم بگم، به گوشِ من، صدای تو که اولین جرقههای عشق توی دلم با اون صدای جادویی زده شده، گوشنوازترین و دلنشینترین صدای جهانه و دیگر صداها معمولیان، و خیلی از صداها که مورد پسند عموم هست، از نظر من گوشخراش. چون صدای تو قلب منو لمس میکنه و عشق آدم رو کر میکنه تا خاصترین صدا، صدای معشوقمون باشه.